Warenar

Warenar is een blijspel uit 1617, geschreven door P.C. Hooft en S. Coster. Warenar is een blijspel over Warenar, de hoofdpersoon en vader van Klaartje. Hun rijke buurman Rijkert wil graag met haar trouwen. Warenar heeft een pot met goud, die heel veel waard is en denkt dat Rijkert daarom wil trouwen met Klaartje. Dat is echter niet zo. Ritsert, het neefje van Rijkert, heeft Klaartje verkracht en nu is zij zwanger. Dit gooit roet in het eten en nu is Ritsert de bruidegom van Klaartje. Hieruit blijkt dat Warenar best komisch is, wat kenmerkend is voor de Renaissance. Dit en andere kenmerken zullen nader worden toegelicht.

Allereerst is Warenar een typisch verhaal uit de Renaissance omdat het een blijspel is. Dat houdt in dat het een grappig toneelstuk is en dat is Warenar zeker. Ten eerste zijn de namen van de personages in het blijspel redelijk komisch. Zo is Rijkert, de buurman van Warenar, ook daadwerkelijk rijk. Bovendien is het komisch en ook tegenstrijdig dat Ritsert, de verkrachter van Klaartje, met Klaartje trouwt. Dat zij trouwen, wordt niet snel verwacht. Het is namelijk sowieso al vreemd als een vrouw haar verkrachter kent, maar laat staan als ze met hem trouwt.

Bovendien is Warenar kenmerkend voor de Renaissance, omdat het belerend is. Zo heeft Ritsert Klaartje verkracht, maar hij wilt het goed maken door met haar te trouwen en zegt dat hij nooit meer iemand zal verkrachten. ''Je had d'raf motten blijven en bedenken dat 't niet kon.'' Hier vertelt Warenar Ritsert dat hij niet met zijn dochter mag trouwen, omdat hij verkeerd is geweest door haar te verkrachten. Daarop antwoordt Ritsert:''Omdat ik dat niet deed, is 't redelijk dat ik hou wat van mij is.'' Ritsert zegt dus dat hij Klaartje wel heeft verkracht en dat het, nu ze van hem zwanger is, wel zo fatsoenlijk is om er voor haar en hun baby te zijn. Hij heeft dus geleerd dat wat hij heeft gedaan, fout was en nu wilt hij iets goeds doen.

Ten derde is dit blijspel kenmerkend voor de Renaissance, omdat het humanistisch is. Dat houdt in dat het verhaal gebaseerd is op de Klassieke Oudheid. Dit is zeker zo in Warenar. Gedurende het verhaal worden meerdere keren goden uit de Klassieke Oudheid gebruikt. ''Al kwam Vrouw Fortuna zelf, ik waarschuw je, pas op en laat de deur potdicht, of je zal me wel zo allemachtig razend maken!'' Vrouw Fortuna was de godin van het lot, zij bepaalde of je in het elven geluk of ongeluk had.

Tot slot maakt de deugdethiek Warenar een kenmerkend blijspel voor de Renaissance. Dit is een theorie die antwoord probeert te geven op de vraag: hoe moet ik leven. In dit blijspel, weet Warenar niet hoe hij in zijn huidige situatie moet leven. Hij heeft een pot met goud en is bang dat anderen dit weten en het willen stelen. Daarom verbergt hij de pot met goud steeds op een andere plek. Totdat zijn pot met goud wordt gestolen. Dan weet hij al helemaal geen raad meer en raakt helemaal in paniek. Later leert Warenar in zijn situatie te leven en krijgt hij zijn pot met goud terug.

Kortom, dit toneelstuk over foute daden en hoe die opgelost worden, is kenmerkend voor de Renaissance. Veel kenmerken vanuit de Renaissance komen namelijk voor in dit toneelstuk. Zo is Warenar een blijspel en zijn de Klassieke Oudheid, humanisme en deugdethiek van groot belang in dit toneelstuk. Vooral dat Warenar een blijspel is, maakt het kenmerkend voor de Renaissance.